Και η απραξία κουράζει!

Όσα περί κόπωσης είπε ο πρωθυπουργός στο Νίκο Χατζηνικολάου, όσες διαψεύσεις και να γίνουν, όσες περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις και να δώσουν οι δελφίνοι, δεν πρόκειται να μεταβάλουν την εικόνα που ήδη είχε η κοινή γνώμη για τον πρωθυπουργό πριν τη δική του ομολογία. Αντίθετα την επιβεβαιώνουν.
Είναι άλλο να το βλέπουν οι άλλοι και άλλο να το ομολογείς ο ίδιος.
Όσοι κατά καιρούς βρέθηκαν στο στενό φιλικό κύκλο του Κώστα Καραμανλή, ομολογούν, ότι ο σημερινός πρωθυπουργός δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος της δράσης και της ευθύνης. Είχε πάντα μια ροπή προς την άνεση και τη  χαλαρότητα, μακριά από προβληματισμούς και κοπιαστική δουλειά. Άλλωστε τα βρήκε όλα έτοιμα, χωρίς να χρειαστεί να κοπιάσει ούτε για το παραμικρό.
Προφανώς, αυτοί που πριν 12 χρόνια τον έσπρωξαν να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, το έπεισαν, ότι το βαρύ του όνομα και  το χάρισμα του λόγου, αρκούσαν να οδηγήσει την παράταξη στην εξουσία, όπως και έγινε.
Η διακυβέρνηση, όμως μιας χώρας δεν είναι χόμπυ που το ασκείς, όταν έχεις διάθεση και χρόνο. Η ευθύνη της διακυβέρνησης προϋποθέτει την λήψη δύσκολων αποφάσεων, μετά από βαθειά μελέτη, ρήξεις με συμφέροντα και κατεστημένες νοοτροπίες. Ο Κώστας Καραμανλής, τώρα μόλις το συνειδητοποίησε ότι είναι πολύ βαριά η καλογερική.  Όταν τα προβλήματα ανέδειξαν την απραξία του και την ανικανότητα των κολλητών του που στο όνομά του κυβερνούσαν τη χώρα.
Τώρα είναι πλέον αργά. Τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους.
Παρά τους «όρκους πίστεως» των δελφίνων, οι διεργασίες για την επόμενη ημέρα έχουν ήδη ξεκινήσει.
Ο Καραμανλής είναι μια τελειωμένη υπόθεση πια, όσα ευχέλαια και να κάνουν οι οπαδοί του καραμανλισμού για να παραμείνει. Ο ίδιος το έχει προ πολλού αποφασίσει. Απλώς ψάχνει την ευκαιρία για αξιοπρεπή αποχώρηση.