Οι θέσεις δύο δικαστών για την αποχή!

«Καλύτερα φτωχοί δικαστές, παρά καθόλου», επιχειρηματολόγησε η εφέτης, Μαρία Χασιρτζόγλου σε άρθρο της στο protagon, όπου τάσσεται κατά της ''αποχής'' δικαστών και εισαγγελέων, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα κατεβαίνουν από τις έδρες από τις 10:00 το πρωί μέχρι και τη λήξη του δικαστικού ωραρίου, διαμαρτυρόμενοι για τις επερχόμενες νέες περικοπές στις αποδοχές τους.
Η απάντηση στις θέσεις της κ. Χασιρτζόγλου ήρθε από μια ομόβαθμή της δικαστική λειτουργό, την Μαριάνθη Παγουτέλη, εφέτη Αθηνών, η οποία μέσα από το dikasths.blogspot, επισημαίνει στο δικό της άρθρο, ότι αυτό που επιδιώκεται με τις νέες περικοπές δεν είναι να καταστούν οι δικαστές φτωχοί, αλλά «υποτιμημένοι» και «αναξιοπρεπείς».
Στη συνέχεια παραθέτουμε αυτούσιες και τις δύο απόψεις:
Μαρία Χασιρτζόγλου: « Ο δικαστής που παραβιάζει το νόμο, δεν είναι δικαστής»

«"Η νομιμότητα δεν είναι συνώνυμο ούτε της δικαιοσύνης ούτε πρωτίστως της πραγματικής δημοκρατίας" έγραψε ένας δικαστής, σε ιστοσελίδα συναδέλφου, επιχειρηματολογώντας υπέρ της νομιμότητας της "αποχής" των δικαστών από τα καθήκοντά τους.
Αδυνατώ να αποκωδικοποιήσω τη σκέψη ενός δικαστή που υιοθετεί το παραπάνω αξίωμα. Και από αυτή την αδυναμία προκύπτει ένα ερώτημα που μοιάζει, αλλά δεν είναι, υπαρξιακό:
«Ποιοι, τέλος πάντων, είμαστε και τι κάνουμε;».
Κατά τον ορισμό που μάς αποδίδεται (βλ. για παράδειγμα στο λεξικό της ΚΝΛ), είμαστε αυτοί που απονέμουν δικαιοσύνη.
Και τι σημαίνει απονέμω δικαιοσύνη;
Σημαίνει ότι ικανοποιώ κάποιον ή αποκαθιστώ μια κατάσταση, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, όταν έχει βλαφτεί από μια παράνομη συμπεριφορά.
Και πώς το κάνω αυτό;
Εφαρμόζοντας το νόμο. Εφαρμόζοντας, επαναλαμβάνω, το νόμο όπως τον ερμηνεύω πρωτίστως από το γράμμα του και δευτερευόντως από το πνεύμα του, σύμφωνα με την επιταγή του άρθρου 87 παρ. 2 του Συντάγματος. Δεν διαπλάθω κατά την κρίση μου το νόμο, όταν αυτός είναι σαφής και χωρίς κενά, γιατί τότε, πολύ απλά, τον παραβιάζω.
Και αν τον παραβιάζω για «καλό και δίκαιο» σκοπό;
Τότε αποσυνδέω την απονομή της δικαιοσύνης από το νόμο, που σημαίνει ότι αποσυνδέω τους όρους, με τους οποίους ικανοποιώ κάποιον ή αποκαθιστώ μια κατάσταση, από τους ορισμούς του νόμου και πράττω κατά την, χωρίς όρια, υποκειμενική μου κρίση για το καλό και το δίκαιο.
Και είναι κακό αυτό;
Είναι κακό αν δεν είμαι «καλός και δίκαιος» άνθρωπος. Είναι πολύ κακό γιατί αντικαθιστά τα σαφή όρια του νόμου με τα ασαφή όρια της προσωπικότητας του εφαρμοστή του. Είναι πάρα πολύ κακό γιατί αντικαθιστά την νομιμότητα με τη σκοπιμότητα.
Και όταν, εκτός από δικαστής, είμαι ταυτόχρονα και εργαζόμενος που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του;
Εργαζόμενος είναι αυτός που μισθώνει την εργασία του στον άλλο και οφείλει να υπακούει στις εντολές και τις οδηγίες του. Αν ο εργαζόμενος, διεκδικώντας τα δικαιώματά του, παρανομήσει, ο εργοδότης του θα στραφεί στο δικαστήριο, ζητώντας να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Τότε θα κληθώ να δικάσω τον εαυτό μου.
Και τι θα αποφασίσω;
Ότι ο δικαστής που παραβιάζει το νόμο, δεν είναι δικαστής.
Σημείωση: Άρθρο 23 παρ. 2 του Συντάγματος: Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων. Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας.
Υστερόγραφο: Η συνολική περικοπή στις αποδοχές μας μέσα στην τελευταία διετία θα φθάσει το 60%, δημιουργώντας σε πολλούς, και ιδιαίτερα σε αυτούς που υπηρετούν κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους, οικονομική ασφυξία.
Όμως η πραγματική αυτή κατάσταση, στην οποία σαφώς και έχουμε δικαίωμα να αντιδράσουμε, δεν δικαιολογεί την άρνηση της αποστολής μας μέσα στη συντεταγμένη πολιτεία ούτε, ακόμη χειρότερο, την παρανομία που ακυρώνει το ρόλο μας. Καλύτερα φτωχοί δικαστές, παρά καθόλου.»

Μαριάνθη Παγουτέλη: «Οδηγούμεθα στην ουσιαστική κατάλυση της τρίτης κρατικής λειτουργίας, που είναι η Δικαιοσύνη»

«Παρότι είμαι από εκείνους τους δικαστές, που κράτησα μεγάλες επιφυλάξεις ως προς τη νομιμότητα ή μη των διακοπών των συνεδριάσεών μας (τις οποίες φυσικά, διακοπές και αν ήθελα ακόμη να ακολουθήσω τουλάχιστον στις ποινικές διαδικασίες δεν μου το επιτρέπει η φύση των υποθέσεων που με αναγκάζουν και εμένα ως προεδρεύουσα και ολόκληρη τη σύνθεση όχι μόνον να μην απέχουμε αλλά να δικάζουμε σε δύο και τρεις ή και περισσότερες συνεδριάσεις προκειμένου να περαιώσουμε, από τις πάνω από 45 ή και 50 (!!!) δικογραφίες του εκάστοτε πινακίου, τις άμεσα παραγραφόμενες, τις πολύ παλιές που είναι σε πρώτο βαθμό και συνεπώς οδεύουν προς την παραγραφή μαζί με αυτές που έχουν κρατούμενους κλπ), εν τούτοις δεν συμφωνώ με την άποψη της συναδέλφου κας Χασιρτζόγλου .
Θεωρώ ότι ακόμη κι αν αυτή είναι η άποψή της, θα έπρεπε στη δεδομένη στιγμή να σιωπήσει, και απλά να πράξει αυτό που κατά συνείδηση πιστεύει, γιατί έτσι εκφράζοντας ευρύτατα δημόσια (και όχι μόνον σε ένα δικαστικό blog) την άποψή της αυτή, το μόνο που θα αποκομίσει θα είναι το "εύγε" της ηγεσίας μας και των συμβουλίων επιθεώρησής μας πιθανόν, καθώς και την έκθεση της πλειοψηφίας των συναδέλφων της που αποφάσισαν τις «διακοπές» των συνεδριάσεων, σε δημόσια χλεύη και σε αποδυνάμωση του όποιου αγώνα αποφάσισαν να δώσουν, πράγμα που έστω κι αν δεν ήταν αυτός ο στόχος της, καθιστά την άποψή της αρκετά ευάλωτη και λιγότερο πειστική.
Ίσως η δημοσίευση της γνώμης της, υπό ψευδώνυμο, χωρίς την υπογραφή της, αλλά μόνο με την ιδιότητά της, θα είχε μεγαλύτερο βάρος και θα ήταν πιο αξιόπιστη.
Η αλήθεια τελικά στη σημερινή πραγματικότητα σε Ελληνικό και σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι ούτε άσπρη ούτε ξεκάθαρα μαύρη. Είναι πολύχρωμη και πολύπλοκη και η κάθε άποψη της νομιμότητας ή μη νομιμότητας των «διακοπών» των συνεδριάσεών μας, έχει και το δικό της "δίκαιο".
Όσο για το ότι "ο φτωχός δικαστής" είναι καλύτερος από το "καθόλου δικαστής" νομίζω ότι είναι εντελώς άστοχο. Γιατί οι δικαστές που έχουν μοναδικό τους έσοδο μόνο το μισθό τους, ποτέ δεν ήταν πλούσιοι, ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ...
Και σήμερα είναι αυτονόητο ότι αυτό που επιδιώκεται με τις δικές μας περικοπές, χωρίς μάλιστα να έχουν γίνει μέχρι τώρα, ανάλογες περικοπές και στους ισότιμους με εμάς, κατά το Σύνταγμα, λειτουργούς των άλλων δύο, κρατικών εξουσιών, δεν είναι να μας καταστήσουν φτωχούς δικαστές, αλλά υποτιμημένους και αναξιοπρεπείς δικαστές, πράγμα που μαζί με όλους τους άλλους παράγοντες της κακοδαιμονίας και δυσλειτουργίας της Δικαιοσύνης, (που δεν είναι του παρόντος να τους αναλύσω εδώ), μας καθιστά "καθόλου δικαστές", γεγονός που οδηγεί στην ουσιαστική κατάλυση της τρίτης κρατικής λειτουργίας, που είναι η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, για ευνόητους λόγους, που φυσικά δεν αφορούν μόνον εμάς και τους μισθούς μας, αλλά τη δημοκρατία και ολόκληρο τον Ελληνικό λαό!
Δεν θα δηλώσω δημοσίως, αν εγώ απέχω ή δεν απέχω, για τον απλούστατο λόγο γιατί δεν θέλω να παραστήσω την καλή ή την κακή δικαστή, ανάλογα σε όσους με διαβάσουν.
Πάντα με καλοπιστία και δεχόμενη ότι μπορεί να κάνω και λάθος..»


directnews