Τα προνόμια των βουλευτών... !
Γυρνώντας χθες βράδυ σπίτι μου, εκεί που περπατούσα στην οδό Σκουφά, βλέπω ένα αυτοκίνητο να κορνάρει επίμονα σε ένα άλλο μισοσταθμευμένο αξιώνοντας την άμεση μετακίνησή του. Παρατηρώ, επίσης, ότι στο συγκεκριμένο χώρο επί της Σκουφά υπάρχει μια σαφής οριοθέτηση στάθμευσης για ένα συγκεκριμένο όχημα. Κι εκεί που λογικά περιμένω να δω ποιος αναξιοπαθών, υπερήλικας ή ανάπηρος, ποιος κρατικός φορέας ή έστω ποιος ανώτατος θεσμικός φορέας (πρ. Πρόεδρος Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός, άντε και εν ενεργεία Υπουργός) είναι αυτός που δικαιούται αυτό το προνόμιο, για να δικαιολογήσω κι εγώ μέσα μου την κατάφορη διάκριση σε βάρος των κατοίκων της Αθήνας, βλέπω πως ο «προνομιούχος» κάτοχος αυτής της οριοθετημένης θέσης επί δημοσίου δρόμου είναι η γοητευτική Εύα Καϊλή. Άραγε Εύα Καϊλή πόσο συμβατή είναι η διεκδίκηση ή η μεθόδευση τέτοιων (ευτελών) προνομίων προς όφελός σας, με την έννοια της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο; Πόσο συγγενής μπορεί να είναι η νοοτροπία της αξιοποίησης τέτοιων προνομίων με τις αρχές της ισότητας και της ισονομίας που φέρεστε να ενστερνίζεστε στις τηλεοπτικές σας εμφανίσεις; Τελικά μήπως συμφωνείτε με την άποψη που λέει πως ό,τι είναι νόμιμο ή έστω νομότυπο είναι και ηθικό; Ίσως ναι, άλλωστε και ο Γ. Βουλγαράκης επί του ίδιου δρόμου απολαμβάνει ως απλός βουλευτής το ίδιο προνόμιο.
Συμφωνώ ότι είναι άδικο το θέμα αυτό να προσωποποιηθεί στην Ε. Καϊλή, δεδομένου, ότι στη Σκουφά μόνο υπάρχουν πολλές τέτοιες θέσεις με άλλους συναδέλφους της δικαιούχους.
Επειδή όμως τυγχάνει να είμαι και συνομήλικος της Ε. Καϊλή παρατηρώ με θλίψη ότι οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς στη Βουλή, δυστυχώς στην πλειοψηφία τους μοιάζουν να πασχίζουν να υποδυθούν το ρόλο του πολιτικού. Σαν να προσπαθούν να χωρέσουν σε ένα ξένο κουστούμι. Κρίμα, γιατί η παρουσία νέων ανθρώπων στη Βουλή θα ήταν ανεκτίμητη εάν συνδυαζόταν με μια υγιή νοοτροπία που αντιμάχεται εκείνη του ξύλινου και κενού πολιτικού λόγου, του φαίνεσθαι, της έπαρσης και της ματαιοδοξίας λες και το βουλευτιλίκι είναι lifestyle.
Είναι ανεπίτρεπτο νέοι άνθρωποι, χορτασμένοι από τη ζωή να διεκδικούν ένα αξίωμα κι ύστερα ως αξιωματούχοι να χρησιμοποιούν το αξίωμά τους για την εξασφάλιση όλων εκείνων των μέσων που θα τους διαφοροποιήσουν όσο γίνεται περισσότερο από την «πλέμπα» που του εξέλεξε. Για ένα τραπέζι στα μπουζούκια, για ένα εισιτήριο στο γήπεδο, για μια καλή θέση στις πρώτες σειρές της Επιδαύρου ή του Ηρωδείου, για μια θέση στάθμευσης. Ντροπή και κατάντια...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Σ.